ၿမန္မာ႔ေရနံအစ ႏွင္႔ တြင္းရုိး၊တြင္းစားမ်ား အေၾကာင္းတေစ႔တစ္ေစာင္း သိေစလုိ၍ ေရႊအၿမဳေတတြင္ ေမာင္သန္းေဆြ၊ထား၀ယ္ ေရးသားေသာ ေဆာင္းပါးအားၿပန္လည္ ေဖာ္ၿပလိုက္ပါသည္။
ျမန္မာျပည္တြင္ အမ်ဳိးအႏြယ္ကို ေစာင့္ထိန္းၾကေသာ မ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားထဲ၌ ျမန္မာစစ္စစ္ျဖစ္ၿပီး ေရွးကတည္းက ယေန႔တိုင္ရွိၾကေသးေသာ မ်ဳိးႏြယ္စုႀကီး ၂ စုမွာ ေခ်ာက္၊ ေရနံေခ်ာင္းဘက္မွ “တြင္း႐ိုး၊ တြင္းစား”မ်ဳိးမ်ားႏွင့္ မင္းဘူး၊ စလင္းဘက္မွ “သူေကာင္း”မ်ဳိးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဤမ်ဳိးႏြယ္စုႀကီးတို႔သည္ ၄င္းတို႔မ်ဳိးႏြယ္အခ်င္းခ်င္းသာ ျပန္လက္ဆက္ၾကၿပီး၊ အမ်ဳိးအႏြယ္ကို အလြန္ေစာင့္ထိန္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ယခုအခါ ဦးေရအားျဖင့္ အလြန္နည္းသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ တြင္း႐ိုးတြင္းစားမ်ား ေပၚေပါက္လာပံုသမိုင္းကိုၾကည့္လွ်င္ ပုဂံေခတ္မွ စသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ သကၠရာဇ္ ၂၃၈ ခုႏွစ္တြင္ပုဂံ၌ တန္နက္မင္းႀကီးကို စေလငေခြးကလုပ္ႀကံသည္။
တန္နက္မင္းႀကီး၏ဖိဖုရားႀကီးသည္ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါမ်ားႏွင့္ ပုဂံမွတိမ္းေရွာင္ခဲ့ရာ ယခု ကမၼရြာေခၚ ေသာအရပ္သို႔ေရာက္သည္။ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္အခ်ဳိ႕သည္ ထိုအရပ္တြင္ပင္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ အျခား ၁၂ ဦးေသာ အိမ္ေထာင္စံု ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္မ်ားမွာ ဆိပ္သာကြန္းေထာက္ အရပ္သို႔ သြားေရာက္ေနထိုင္ၾကသည္။ မိဖုရားႀကီးကမူ ေက်ာင္းျဖဴအရပ္တြင္ ေနသည္ဟုဆိုသည္။ ဆိပ္သာကြန္းေထာက္တြင္ ေနၾကေသာ ၁၂ ဦးသည္ ေတာလည္ထြက္ၾကရာ ပ်ားႀကီးေတာင္ပို႔အရပ္တြင္ နံ႔သာေျမဆီေပၚထြက္ေနသည္ကို ေတြ႕ၾက၏။
ၿမိဳ႔သူႀကီးထံတြင္ ေရနံ႔သာထြက္ရာ ေဒသအတြက္ ေျမတိုင္းစာခံယူၾက၍ နယ္နိမိတ္ ၄ ရပ္သတ္မွတ္ကာအေရွ႕ ေတာင္ခေမာက္၊ အေနာက္ ပ်ားႀကီးေတာင္၊ ေတာင္ ေယာက္သြားေတာင္(ေနာင္အခါမင္းလင့္ေတာင္)၊ ေျမာက္ေက်ာက္မဆင္ရပ္တို႔အတြင္း၌ အေျခခ်သည္။ ၄င္း၁၂ဦးေသာ အိမ္ေထာင္စံုအႏြယ္ေတာ္တို႔သည္ ထုိစဥ္ကတည္းကစၿပီး နံ႔သာေျမဆီကိုေရာင္းခ်လ်က္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳလာၾကသည္။
အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္ ေရာက္ေသာအခါ ပိဋကတ္ေတာ္ေပစာမ်ား ပိုးမႊားေဘးမွကာကြယ္ရန္၊ အေဆာက္အအံုမ်ား ရာသီဥတုဒဏ္ ခံႏိုင္ရန္အတြက္ နံ႔သာဆီ(ေရနံဆီ)မ်ား သုတ္လိမ္းထားလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု အၾကံေပၚ၍ မူးမတ္တို႔ ဆိပ္သာကြန္းေထာက္အရပ္သို႔ စံုစမ္းရွာေဖြရာ ထိုေဒသကို နယ္ေလးရပ္သတ္မွတ္ၿပီး နံ႔သာေျမဆီ ေရာင္းခ်စားေသာက္ေနေသာ အိမ္ေထာင္စံု ၁၂ ဦး(၄င္းတို႔ကို တြင္း႐ိုး ဟုေခၚသည္။) ေနာက္တိုးအိမ္ ေထာင္စံု ၁၂ ဦး ေပါင္း ၂၄ ဦးရွိေနေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ၁၄ ဦးေသာ တြင္းစားမ်ားသည္လည္း ထိုအခါကပင္ စတင္ေပၚေပါက္လာသည္ဟု မွတ္ယူၾကသည္။
မူးမတ္တို႔သည္ တြင္း႐ိုးတြင္းစားမ်ား၏ အိမ္ေထာင္စံုစစ္တမ္းႏွင့္တကြ၊ နံ႔သာေျမဆီ (ေရနံဆီ)ကိုပါ ဆက္သြင္းရမည္ဟု အမိန္႔ေပးၿပီး ပုဂံသို႔ ျပန္လာၾကသည္။ မူလတြင္းစား႐ိုး ၁၂ ဦးအနက္ အႀကီးအကဲျဖစ္သူကို ေနမ်ဳိးသမႏၲရာဇာဘြဲ႕ႏွင့္ တြင္းသူႀကီး(၀ါ)တြင္းမင္းႀကီးရာထူး အပ္ႏွင္းသည္။ အျခားအႀကီးအကဲ ၂ ဦးအားလည္း တြင္းေခါင္း႐ိုးႏွင့္ တြင္းေဆာ္႐ိုးဟုခန္႔ထားသည္။ က်န္ ၂၁ ဦးေသာအိမ္ေထာင္စံုတို႔ကို တြင္းစား႐ိုး ဟုေခၚတြင္ေစၿပီး ေနာက္ဆက္ပြားအိမ္ေထာင္စံု ၁၄ ဦးတို႔ကို တြင္းစားဟုေခၚ တြင္ေစသည္။ ထိုစဥ္မွစၿပီး တြင္း႐ိုး၊ တြင္းစားမ်ားေပၚေပါက္ခဲ့သည္ဟု အဆို ရွိသည္။
မူလတြင္းစား႐ိုး ၂၄ ဦးတြင္ ေယာက်္ား ၁၈ ဦးႏွင့္ မိန္းမ ၆ ဦးရွိရာ ေယာက်္ား ၁၈ ဦးမွဆင္းသက္သူတြင္း စား႐ိုးတို႔ကို “ပုဆိုးစ”ဟုေခၚ၍ မိန္းမ ၆ ဦးမွဆင္းသက္သူတို႔ကို “ထဘီစ” ဟု ေခၚတြင္ေလသည္။ တြင္း႐ိုး၊ တြင္းစားတို႔၏အေၾကာင္း ကို အက်ဥ္းမွ်ေဖာ္ျပၿပီးေနာက္ ဤ ေဆာင္းပါးႏွင့္ဆိုင္ေသာ သူေကာင္းဦးၾကာစိုး ဆိုသူႏွင့္ပတ္သက္၍ သူေကာင္းမ်ဳိးမ်ား အေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပရေပမည္။ မင္းဘူး ခ႐ိုင္ေျမာက္ပိုင္းရွိစလင္းၿမိဳ႕ကို လက္မြန္ မဆြ တည္ေထာင္ခဲ့သူမ်ားျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ သေရေခတၱရာ၊ ရာဇ၀င္တြင္ မဟာသမၻ၀၊ စူဠာသမၻ၀တည္းသူေသာ မ်က္မျမင္ညီေနာင္တို႔အား ဘီလူးမက မ်က္စိ စကုေပးေသာေနရာကို “စကု”ဟု ေခၚ၍ မ်က္စိ စတင္ျမင္ရေသာေနရာ ကို “စလင္း”ဟု ေခၚေၾကာင္း ပါးစပ္ ရာဇ၀င္အျဖစ္ျဖင့္ ရွိခဲ့သည္။
ႏိုင္ငံေတာ္ သံဃမဟာနာယက ဒုတိယဥကၠ႒အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ စလင္းဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက- “သူေကာင္းေတြဟာ ပုဂံကေျပး လာၿပီး သမင္ကိုစားေနတဲ့က်ားနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေတြ႕သတဲ့။ က်ားကလူ ေတြကိုေတြ႕ေတာ့ သမင္စားေနတာ ဆိုင္းငံ့သြားၿပီး ထြက္ေျပး သြားပါ ေရာ။ ေျပးလာတဲ့ လူေတြဟာ ဒီေနရာကို အတိတ္ေကာင္း၊ နိမိတ္ေကာင္းေကာက္ၿပီး က်ား စားေနတာ လင့္သြားတဲ့အတြက္ ဒီေနရာကို စားလင့္လို႔ေခၚရာက စလင္းလို႔ျဖစ္ေပၚလာတာ။ သူတို႔ လည္း ဒီမွာပဲ အေျခခ်လိုက္ သတဲ့”
ဟု မိန္႔ေတာ္မူဖူးသည္ကို မွတ္ သားရဖူးပါသည္။
စာေရးသူ၏ ဖခင္သည္ မင္းဘူး၌ ခ႐ိုင္ရဲ၀န္အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖူး သည္။ စာေရးသူ ၁၃၊ ၁၄ ႏွစ္သား အရြယ္က ျဖစ္၏။ မင္းဘူး၌ေနစဥ္ စလင္းဘက္မွသူေကာင္းမ်ဳိးမ်ားကို စ၍ ေတြ႕ဖူးျမင္ဖူးပါသည္။ ေရွးျမန္မာႀကီး စစ္စစ္ႀကီးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ သာေရး၊ နာေရးတို႔ကိုလည္း ျမင္ရ၊ ေတြ႕ရသည္။ လူႀကီးမ်ားထံမွ သိရ၊ ၾကားရဖူးသည္မွာ သူေကာင္းမ်ဳိး ၄ မ်ဳိး ရွိေၾကာင္း၊ ေတာင္သူေကာင္း၊ ေျမာက္ သူေကာင္း၊ အေရွ႕သူေကာင္းႏွင့္ အေနာက္သူေကာင္းတို႔ျဖစ္ၿပီး ေတာင္သူ ေကာင္းသည္ ေျမာက္သူေကာင္းထက္ ျမင့္သည္။ ေျမာက္သူေကာင္းသည္ အေရွ႕သူေကာင္းထက္ျမင့္သည္။ အေရွ႕ သူေကာင္းသည္ အေနာက္သူေကာင္း ထက္ျမင့္သည္။ ေတာင္သူေကာင္းမ်ဳိး႐ိုး သည္ အျမင့္ျမတ္ဆံုး၊ အခ်မ္းသာဆံုးျဖစ္ ၍ ေျမာက္သူေကာင္းမ်ဳိးမ်ားတြင္ ပညာ တတ္ေပါသည္ဟုဆိုပါသည္။ သူ ေကာင္း ၄ မ်ဳိးစလံုးပင္ ခ်မ္းသာသူေပါ သည္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းသာလက္ဆက္ ၾကသည္ဟုဆိုပါသည္။ ထိုသို႔ၾကားရ၍ စာေရးသူသည္ သူေကာင္းမ်ဳိးမ်ားကို အလြန္စိတ္၀င္စားခဲ့ပါသည္။
သမိုင္းသုေတသနဌာနမွ ေဒါက္ တာခင္လွဟန္က စာေရးသူစိတ္၀င္စား သည့္သူေကာင္းမ်ဳိးမ်ားအေၾကာင္းစာ တမ္းကို ရွာလာေပးသည္။ မေကြးဒီဂရီ ေကာလိပ္မွ သမိုင္းဌာနကထိက ေဒၚအုန္းၾကည္ေရးသားေသာ စလင္းသူ ေကာင္းသမိုင္း(အက်ဥ္း) ၂၈ မ်က္ႏွာခန္႔ ရွိသည့္စာတမ္းျဖစ္သည္။ ေဒၚအုန္း ၾကည္အလိုအရ စလင္းၿမိဳ႕ကို မဟာပံုဆို သူက စားလင္းဟူေသာ အမည္ျဖင့္ စတင္တည္ေထာင္ေၾကာင္း၊ အမတ္ မဟာပံု၏ အဆက္အႏြယ္မ်ားသည္ မဟာပံုဘြဲ႕ကိုယူ၍ စလင္းၿမိဳ႕တြင္ဆက္ခံ အုပ္ခ်ဳပ္သျဖင့္ မဟာပံုဟူသည့္ စလင္း သူႀကီး႐ိုး စတင္သည္ဟု အစဥ္အလာ ေျပာျမဲရွိေၾကာင္း၊ အေလာင္းစည္သူမင္း (ေအဒီ ၁၁၁၂-၆၇) လက္ထက္တြင္ ႁကြက္တက္ေျမာက္ရြာ၊ ေရငံရြာ၊ လက္ ေပြ႕ဆိုင္ရြာတို႔မွ သူႀကီး ၃ ဦးတို႔သည္ စလင္းသူႀကီးမဟာပံုႏွင့္ပူးေပါင္း၍ စလင္းၿမိဳ႕ကို တိုးခ်ဲ႕တည္ေထာင္လ်က္ သူႀကီး ၄ ဦး ပူးေပါင္းအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾက ေၾကာင္း၊ နရပတိစည္သူမင္းလက္ ထက္တြင္ အထက္ပါသူႀကီး ၄ ဦးအား “ျပည္စိုး”ဟူေသာဘြဲ႕ကို ခ်ီးျမႇင့္သူ ေကာင္းျပဳရာမွ သူေကာင္းမ်ဳိးအဆက္ အႏြယ္မ်ား ေပၚေပါက္လာလ်က္ ထို အဆက္အႏြယ္မ်ားသည္ ၿမိဳ႔သူႀကီးမ်ား အျဖစ္ စလင္းၿမိဳ႔တြင္ သီေပါမင္းပါ ေတာ္မူသည္အထိ အစဥ္အဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ ၾကေၾကာင္း သိရပါသည္။
မွတ္ခ်က္။ ။“စာေရးဆရာမႀကီးဒဂုန္ ခင္ခင္ေလးက ပုပၸားနယ္တစ္၀ိုက္မွာ ၿမိဳ႕သူႀကီးမ်ားကို “ျပည္စုိး”ဟုေခၚ ေၾကာင္း၊ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းနယ္တစ္ ၀ိုက္မွာမူ “ၿမိဳ႕ကိုင္”ဟုေခၚေၾကာင္း၊ ေနာက္မွ ၿမိဳ႕သူႀကီးဟုေခၚခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပဖူးပါသည္။ ျပည္စိုး ၄ ဦးမွဆင္းသက္သည့္ သူႀကီး႐ိုး ၄ ႐ိုး၏အဆက္အႏြယ္မ်ားစာ ရင္းကိုလည္း ေတြ႕ရပါသည္။ စလင္း ၿမိဳ႕သူႀကီးမဟာပံုသည္ “ျပည္စိုး ေအာင္သမဂၤလာ”ဟူေသာဘြဲ႔ျဖင့္ ခ်ီးျမႇင့္ ခံရၿပီး စလင္းၿမိဳ႕နယ္၀န္းက်င္တြင္ ဆည္ေျမာင္းလယ္ပယ္အခြန္ေတာ္ကိစၥ တို႔ကို ေဆာင္ရြက္ရသည္။ ျပည္စိုး ေအာင္သမဂၤလာမွမဟာေဇယ်ဘဒၵရာဇာ ဘြဲ႕ခံသူႀကီးမ်ား ဆင့္ပြားလာသည္။ ၄င္းတို႔မွာ ဦးေတာ္ဦး၊ ဦးတုတ္ေက်ာ္၊ ဦးပန္းခုိင္၊ ဦးေရႊဆိုင္၊ ဦးေတာ၊ ဦးသာ ဒြန္းေအာင္ႏွင့္ ဦးႀကီးတို႔ျဖစ္သည္။
ေနာက္ဆက္ကာဆက္ကာ သမႏၲရာဇ္မွ မင္းစကၠရာဇ္ဘြဲ႕ခံျပည္စိုးမ်ား၊ သီဟ ၀ဍဏရာဇသူဘြဲ႕၊ မဟာသမန္းဘြဲ႕၊ သူရဲေကာင္းဘယေက်ာ္သူဘြဲ႕၊ ေဒ၀တၱ နာဘြဲ႕တို႔ကို အပ္ႏွင္းျခင္းခံရသည့္ ျပည္စိုး(သူႀကီး)မ်ားေပၚေပါက္လာ သည္။ မူလသူႀကီး ၄ ႐ိုးမွ သူေကာင္း မ်ဳိးမ်ား ဆက္လက္ၿပီး စလင္းနယ္ တစ္၀ိုက္တြင္ အေျခစိုက္ေနထိုင္ၾက သည္။ သကၠရာဇ္ ၁၄၉၂ တြင္စလင္းၿမိဳ႕ ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ရာ၌ ေတာင္ျပည္စိုး၊ ေျမာက္ျပည္စုိးဟု တိုးခ်ဲ႕ခန္႔ထားသည္။ ယင္းတို႔မွ ဆင္းသက္သူမ်ားကို ေတာင္ လက္၊ ေျမာက္လက္ ဟုေခၚသည္။ သူေကာင္းမ်ဳိးမ်ားသည္ ႏိုင္ငံေရးအရ လည္းေကာင္း၊ စီးပြားေရးအရလည္း ေကာင္း၊ လူမႈေရးအရလည္းေကာင္း ထိပ္တန္းမွ ပါ၀င္လ်က္ စလင္းနယ္ တစ္၀ိုက္တြင္ အေရးပါဆံုး လူတန္းစား တစ္ရပ္ျဖစ္လာသည္။
စလင္းမွသူေကာင္းတို႔သည္ ဓန အင္အားႏွင့္ျပည့္စံုရာ လူကိုလည္းေကာင္း၊ လယ္ေျမကိုလည္းေကာင္း အေပါင္ခံ စားၾကသည္။ သူေကာင္းတစ္ဦးသည္ လယ္ေျမဧကတစ္သိန္းမွ်ပင္ ပိုင္ဆိုင္ ေၾကာင္းႏွင့္ လူေပါင္ခံ၍ ဆံုးသျဖင့္ ကြၽန္ခံရသူကြၽန္ေပါင္း ၁၅၀ ခန္႔ပင္ ပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္း ၄င္းတို႔မွတ္တမ္းပုရ ပိုက္မ်ားတြင္ ေတြ႕ရသည္။ ဓနအင္အား ေကာင္းလာသည္ႏွင့္အမွ် အေၿခြအရံ၊ ေက်းကြၽန္လည္း ေပါမ်ားလာသည္။ ဘုရားတည္ျခင္း၊ ေက်ာင္းေဆာက္ျခင္း စသည့္ ေကာင္းမႈမ်ားကိုလည္း ရက္ ရက္ေရာေရာျပဳလာၾကသည္။ စလင္း ၿမိဳ႕ရွိ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရား၊ ထီးႀကီးဘု ရား၊ ရတနာမာရ္ေအာင္ဘုရား၊ ရန္ ေအာင္ဘုရား စသည္တို႔သည္ သူ ေကာင္းမ်ားတည္ေသာ ဘုရားမ်ားျဖစ္ သည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ား လည္းတည္၍လွဴဒါန္းကာ ဘုရား ဒကာ၊ ေက်ာင္းဒကာဘြဲ႕ခံၾကသည္။ ၿမိဳ႕ သူႀကီးအာဏာလည္းရွိၾကေလရာ နယ္ စား၊ ပယ္စားသဖြယ္ျဖစ္လာၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔၏ထိမ္းျမားမဂၤလာ အခမ္းအနား၊ အသုဘအခမ္းအနားမ်ား ကို မင္းေဆြမင္းမ်ဳိးမ်ားသဖြယ္ ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ က်င္းပၾကသည္။ သူ ေကာင္းတစ္ဦးကြယ္လြန္လွ်င္ ပင့္သံဃာ အပါးရာခ်ီ၍ပင့္သည္လည္းရွိ၏။ ေငြ ပေဒသာပင္မ်ားအျပင္ ပစၥည္းပေဒသာ ဆန္တစ္အိတ္၊ ေကာ္ေဇာ၊ သကၤန္း၊ သပိတ္၊ ဖိနပ္၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ၊ သင္ျဖဴးႏွင့္ သားေရေသတၱာမ်ားကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးစီ လွဴဒါန္းသည္ အထိ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလာသည္။
စာေရးသူျမင္ဖူးေသာ စလင္းမွသူ ေကာင္းတစ္ဦး၏အသုဘအခမ္းအနား တြင္ ဆင္ႏွစ္ေကာင္ေပၚတြင္ ပိဋကတ္ သံုးပံုတင္၍ အသုဘေရွ႕မွသြားၿပီး ေရွ႕ ဆိုင္း၊ ေရႊျမဴတာ၊ ေငြျမဴတာ၊ ေရႊပျခဳပ္၊ ေငြပျခဳပ္၊ ေရႊထမင္းအိုး၊ ေငြထမင္းအိုး၊ ေရႊေညာင္ေရအိုး၊ ေငြေညာင္ေရအိုး၊ ေရႊ ဖိတံုး၊ ေငြဖိတံုး၊ ဆင္ေပါက္တစ္ေကာင္၊ ဆင္မတစ္ေကာင္၊ ျပဒန္၊ ကုဗၻီးစင္ (ေသသူအတြက္ အစားအေသာက္မ်ား)၊ ဖိုတစ္၊ ဖိုႏွစ္စသည္တို႔ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ မီးသတ္အိုး၊ အ႐ိုးေကာက္၊ ကိုရင္ တစ္ပါး(စ႑ာလကို သကၤန္း၀တ္၍ လိုက္ေစသည္။)၊ ေပါင္းစည္ ၄ လံုး၊ စြန္႔ၾကဲရန္အ၀တ္အထည္မ်ား၊ စပါး လွည္း ၃ စီး၊ ျမင္း(ေယာက်္ားျဖစ္က ျမင္း၊ မိန္းမျဖစ္က လွည္း)၊ ကန္ေတာ့ပြဲ၊ ထီး၊ က်ဳိင္း၊ သိုင္း၊ စာအုပ္၊ ေရ တေကာင္း၊ ေဆးလိပ္ေသတၱာ၊ လက္ ဖက္အုပ္၊ ကြမ္းအစ္၊ ေထြးခံ၊ အ၀တ္ အထည္၊ ဖိနပ္၊ ေယာက်္ား ၁ (ေယာက်္ားတစ္ဦးအား လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးသည္။)၊ မိန္းမ စ႑ာလ(သီလရွင္ ၀တ္၍လိုက္ေစသည္။) စသည့္္ အခမ္း အနားေနာက္မွ ေရႊထီးမ်ားမိုးထားသည့္ အေလာင္းစင္၊ ၄င္းေနာက္မွ ဆိုင္းျဖင့္ခ် ေဆာင္သြားသည္ကို ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရဖူးသည္။
ျပာသာဒ္အေလာင္းစင္ကိုထမ္းရန္ လူ တစ္ေထာင္ခန္႔လိုက္ရ၍ ေနအိမ္မွ သခ်ဳႋင္းသို႔ အလွည့္က်ထမ္းၾကရသည္။ အသုဘပို႔ရာတြင္ သူေကာင္းမ်ားထဲမွ အသက္အႀကီးဆံုးက ေရွ႕ဆံုးမွလိုက္ပါရ ၿပီး၊ ေနာက္မွ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ပို႔ေဆာင္ ရသည္။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရလက္ထက္တြင္ စစ္သားမ်ားက စစ္တီး၀ိုင္းျဖင့္လည္း ေကာင္း၊ ေသနတ္ေဖာက္၍လည္းေကာင္း ကူညီသည္ဟုဆိုပါသည္။ သခ်ဳႋင္းတြင္ အ၀တ္အထည္မ်ားကိုလည္း စြန္႔ၾကဲ ေသးသည္ဟုဆိုသည္။ ေယာက်္ား ေသဆံုးလွ်င္ တုိက္ပံုအက်ႌ ၁၅ ထည္၊ မိန္းမ ေသဆံုးလ်င္ မိန္းမ အက်ႌ ၂၀ ခန္႔၊ လံုကြင္းအျဖဴ ၁၅ ထည္၊ ကိုက္ ၃၀ ခန္႔၊ အနီဆိုးထည္ ၅၇ ကိုက္မွ် စြန္႔ၾကဲၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္။
ပေဒသရာဇ္ေခတ္တြင္ လူတန္းစား အလိုက္၊ ရာထူးအဆင့္အတန္း အလိုက္ ဘုရင္က သတ္မွတ္ေပးထားေပရာ မည္သူမွ မိမိအား ခြင့္ျပဳထားသည္ ထက္ ေက်ာ္လြန္၍ မလုပ္ရဲေပ။ ဘုရင္ မရွိသည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ အင္အား ရွိသမွ် ခ်ဲ႕ထြင္လာၾကသည္။ သူေကာင္း တို႔သည္ ခမ္းနားထည္၀ါစြာေနထိုင္၍ ကြယ္လြန္သည့္အခါတြင္လည္း မင္းေဆြ မင္းမ်ဳိးမ်ားကဲ့သို႔သၿဂႋဳဟ္ႏိုင္ၾကသည္ မွာ ဓနအင္အားေကာင္း၍လည္းေကာင္း၊ မင္းက သူေကာင္းျပဳထား၍လည္းေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သူေကာင္းမ်ဳိးမ်ားတြင္ ၀ါစဥ္အလိုက္ႀကီးသူကို ငယ္သူက ဘုရားထူးရသည္။ ေက်းကြၽန္မ်ားက လည္း ဘုရားထူးရ၏။
ဤေဆာင္းပါးမွ သူေကာင္းဦး ၾကာစိုးႏွင့္ပတ္သက္၍ သူေကာင္းမ်ဳိး ႏြယ္တို႔၏ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားပံု အေၾကာင္းကိုေရးရင္းျဖင့္ ေဆာင္းပါး ရွည္သြားၿပီ။ ယခုမွ သူေကာင္းဦးၾကာ စိုးႏွင့္ သူေရးခဲ့သည့္ “နန္းစဥ္မိဖုရား” အေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပရေပမည္။ ဦးၾကာ စိုးသည္ အထက္၌ေရးခဲ့သည့္အတိုင္း ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွသည့္သူေကာင္းမ်ဳိး ႏြယ္မွဆင္းသက္လာေသာ သူေကာင္း တစ္ဦးျဖစ္သည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ [တြင္း႐ိုး၊ တြင္းစားမ်ား သည္ သူတို႔၏အမည္ေရွ႕၌ တြင္း႐ိုး၊ တြင္းစားဘြဲ႕တပ္၍ေခၚသကဲ့သို႔ သူ ေကာင္းမ်ဳိးမ်ားသည္လည္း သူေကာင္း ဘြဲ႕တပ္၍ေခၚၾကသည္။ ဥပမာ-တြင္း ႐ိုးဦးေက်ာ္ေခါင္၊ တြင္းစားဦးဘ၊ သူ ေကာင္းဦးၾကာစိုး]
ဦးၾကာစိုးသည္ သူေကာင္း၊ ေခတ္ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ ႏႈတ္ ခမ္းေမြးထူထူ၊ မ်က္ႏွာ ေလးေထာင့္ မက်တက်၊ အရပ္အေမာင္း ၅ ေပခြဲမွ် ႏွင့္ ေတာင့္တင္းၾကံ့ခိုင္ေသာကိုယ္ဟန္ရွိ သည္ဟု ဆိုပါသည္။ သူသည္ ၁၉၁၈ ခုႏွစ္တြင္ မင္းဘူးၿမိဳ႕၊ အစိုးရအလယ္ တန္းေက်ာင္းမွ အိပ္ခ်္အက္စ္အက္ဖ္ ေအာင္ျမင္ကာ ၁၉၁၉ ခုႏွစ္မွစ၍ အကူ စာေရး၊ အမႈတြဲထိန္း၊ ေတာလိုက္စာေရး၊ စက္ရွင္တရားမတရားသူႀကီး႐ံုး၊ ဒုတိယ စာေရးစသည္ျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလြဲ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၿပီးေနာက္ မံုရြာ၊ မင္းခင္းတို႔တြင္ ၿမိဳ႕အုပ္တာ၀န္ထမ္း ေဆာင္ခဲ့၏။
ထို႔ေနာက္အရာေတာ္ၿမိဳ႕နယ္ တြင္ ၄ လမွ် တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ၿပီးေနာက္ တမူးၿမိဳ႕သို႔ ၿမိဳ႕ပိုင္အျဖစ္ ေျပာင္းေရႊ႕ရျပန္သည္။ ထိုေခတ္ထို အခ်ိန္က စစ္ကိုင္းတိုင္းတြင္တာ၀န္က် ေသာၿမိဳ႕အုပ္မ်ားအနက္ အထက္အရာရွိ မ်ားႏွစ္သက္သူမ်ားအား တမူးသို႔ပို႔ေလ့ ရွိသည္ဆို၏။ ဤေဆာင္းပါးတြင္ေဖာ္ျပ မည့္ နန္းစဥ္မိဖုရားမွာ တမူးၿမိဳ႕နယ္မွ ျဖစ္သည္။ ၁၉၂၄-၂၅ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ ေလာက္ကျဖစ္ပံုရသည္။ ဦးၾကာစိုး တမူးသို႔ေျပာင္းရစဥ္က လမ္းပန္းဆက္ သြယ္ေရး အလြန္ခက္ခဲေပသည္။
တမူးၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ရန္ လမ္းႏွစ္ သြယ္ရွိ၏။ ပထမလမ္းမွာ ယူးျမစ္ကို ဆန္တက္ေသာလမ္းျဖစ္၍ ငမိုးေခၚ ရွင္းႀကီးေရတံခြန္ကိုျဖတ္သန္းသြားရ၏။ ဒုတိယလမ္းမွာ စစ္ေသာင္သေဘၤာဆိပ္ ရြာသို႔သြားၿပီးမွ အစိုးရေဖာက္လုပ္ထား ေသာ ၆ ေပလမ္းျဖင့္ ေျခလ်င္ခရီးဆက္ ရသည္။ စစ္ေသာင္ရြာသည္ ေသာင္ထြတ္ၿမိဳ႕ႏွင့္မလွမ္းမကမ္းရွိ ေတာင္ တန္းေတာင္စြယ္တို႔၏ျမစ္ကမ္းနဖူးတြင္ တည္ရွိၿပီး ကသည္း၊ ေဂၚရခါး၊ ခ်င္း ႏွင့္ ရွမ္း-ျမန္မာမ်ားေနထိုင္ၾကသည္။ ေတာင္ယာလုပ္သူအနည္းငယ္မွ်ႏွင့္ တမူးသြားခရီးသည္မ်ားလိုက္လံပို႔ ေဆာင္ေပးေသာအလုပ္၊ လမ္းျပင္ေသာ အလုပ္ စသည္တို႔ျဖင့္သာ အသက္ေမြး ၾက၏။
ဦးၾကာစိုးသည္ သေဘၤာျဖင့္ ၃ ရက္လာၿပီးမွ စစ္ေသာင္ရြာသို႔ဆိုက္ ေရာက္လာ၏။ကူလီေခါင္းေမာင္သာဘ အိမ္တြင္တစ္ညအိပ္ၿပီးေနာက္ ခရီးဆက္ ခဲ့သည္။ သင့္႐ံုသာယူေဆာင္လာေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ျမင္းေပၚတင္၍ကိုေရႊလံုး၊ ေမာင္သာဒင္ႏွင့္ ဦးဖိုးသာ ႀကီးတို႔က ေျခလ်င္လိုက္ၾကသည္။ ဦးၾကာစိုးတစ္ ေယာက္သာ အုန္းခြံေရာင္ျမင္းပုကေလး ကို စီးရပါသည္။ လမ္းခရီးတြင္ ဂႏၶမာ ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ရသည္။ ၁၂ မိုင္မွ်ခရီး ေပါက္ၿပီး မြန္းလြဲ ၂ နာရီ ခန္႔တြင္ ျပင္ပံု ဗုိလ္တဲ(တည္းခိုရိပ္သာ)ရွိ ရာေတာင္ ထိပ္သို႔ေရာက္ၾကသည္။ ထိုဗိုလ္တဲတြင္ တစ္ညအိပ္ၿပီးေနာက္ မတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္ ကမ္းပါးယံလမ္းအတိုင္း ခရီး ဆက္ၾကရာ ထူးဆန္းေသာ သစ္ပင္ ၂ ပင္ ကိုျမင္ၾကရသည္။ ထို သစ္ပင္ ၂ ပင္သည္ေလမလာဘဲလ်က္ တစ္ပင္ႏွင့္ တစ္ပင္တြန္းတိုးဆြဲယမ္း၍ ေျမြႏွစ္ ေကာင္လိမ္ယွက္ဘိသို႔ လႈပ္ရွားေန၏။ ျမင္ရသူတိုင္း တအံ့တၾသျဖစ္ၾကရ သည္။ မွတ္တမ္းရွင္ဦးၾကာစိုးကမူ “ဂမုန္းကျမင္းပင္မ်ား”ျဖစ္တန္ရာသည္ဟု ထင္ျမင္ခ်က္ေပးထားပါသည္။
ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာဂႏၶမာေခ်ာင္း ႀကီးကိုပင္ ထပ္မံေတြ႕ရွိရျပန္ကာ မြန္း တည့္ခါနီးတြင္ ေက်ာက္ေစတီဗိုလ္တဲသို႔ ေရာက္ၾကသည္။ ေက်ာက္ေစတီမွာ ဗုဒၶ ဘာသာ၀င္အရာရွိတစ္ဦးတည္ထားခဲ့ ေသာေစတီျဖစ္၏။ ဦးၾကာစိုးတို႔အဖြဲ႕ သည္ ေစတီေတာ္ကို ဆြမ္းကပ္ပူေဇာ္ ၾကသည္။ ထုိမွခရီးဆက္၍ အေနာက္ ဘက္သို႔လာၿပီးလွ်င္ ၁၂ မိုင္ခန္႔အကြာ၌ ယူးျမစ္သို႔ေရာက္ၾက၏။ ျမစ္အေနာက္ ဘက္ကမ္းတြင္ ေရနန္းရြာတည္ရွိသည္။ ရွမ္းႏွင့္ျမန္မာမ်ားေနထိုင္ၾကသည္။ တမူးျမစ္ႏွင့္ကား တစ္မိုင္မွ်သာေ၀း ေတာ့သည္။ သူတို႔အဖြဲ႕သည္ တမူးၿမိဳ႕ သို႔ ေန၀င္ခါနီးတြင္မွဆိုက္ေရာက္သည္။ ႐ံုးတစ္ပိုင္း၊ ဗိုလ္တဲတစ္ပိုင္းျပဳလုပ္ထား ေသာအေဆာက္အအံုတြင္ အိပ္စက္ၾကရ သည္။ တမူးၿမိဳ႕သည္ ေတာင္မ်ားကာရံ ထားသည့္အလယ္တြင္ရွိသည္။
မဏိပူရ ျပည္ေခၚ ကသည္းျပည္နယ္ၾကားတြင္ တည္ရွိပါသည္။ ၿမိဳ႕၏ေျမာက္ဘက္ ၂ ဖာလံုခန္႔တြင္ ေတာင္ႏွစ္လံုးၾကားမွစီး ဆင္းလာေသာေရမ်ားကို တမံတုတ္ ထားသည္။ ေတာင္ေဘးမ်ားတြင္ကား အေရးရွိလွ်င္ ေဖာက္ခြဲပစ္ႏိုင္ရန္ ဒိုင္းန မိုက္မ်ားျမႇဳပ္ႏွံထားသည္ဆို၏။ ထို ေခ်ာင္း၏တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ကူးႏိုင္ရန္ လက္ေကာက္၀တ္ခန္႔တုတ္ေသာေကာင္း ကင္ႀကိဳးတပ္ဆင္ထားရွိသည္။ လူ ၂၅ ေယာက္ျပည့္တိုင္း တစ္ႀကိမ္ကူးပို႔ေပး ေလ့ရွိသည္။
တမူးၿမိဳ႕၏အေနာက္မွအေရွ႕သို႔ ဦး တည္ကာ ၿမိဳ႕၏သံုးပံုတစ္ပံုကိုျဖတ္၍ စီးဆင္းေသာေခ်ာင္းရွိရာ ေရအားသံုး ေသာေရေမာင္းမ်ားျဖင့္ ေခ်ာင္းတစ္ ေလွ်ာက္ စည္ကားလွသည္။ ထိုေရ ေမာင္းမ်ားျဖင့္ စပါးေထာင္း၊ ဆန္ဖြပ္ လုပ္ၾကသည္။ ၿမိဳ႕၏ေျမာက္ဘက္တြင္ သီရိေဟမာဟုေခၚေသာ ကသည္းရြာ တစ္ရြာရွိသည္။ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ၾက၏။ ရြာအႀကီးအကဲမ်ားမွာ တြန္မွီႏွင့္ တြန္ စေနာတို႔ျဖစ္သည္။ တြန္စေနာမွာ မဏိ ပူရေစာ္ဘြား၏အႏြယ္ေတာ္ဟုဆိုသည္။ တမူးၿမိဳ႕တြင္ ရွမ္း-ျမန္မာအမ်ားဆံုးေန ထိုင္သည္။ ၿမိဳ႕သူႀကီးမွာ ဇာတ္မင္းသား မွ်ေခ်ာေမာလွ၍ ဆံပင္လည္း ေကာင္း ေကာင္း၊ အရပ္အေမာင္းလည္းေျပျပစ္ လွသည္ဆို၏။ ဇနီး ၄ ေယာက္ရွိသည္။
ထိုအရပ္တြင္ အေပါက္ႏိႈက္ဓေလ့ ရွိသည္ဟု ဦးၾကာစုိးက သူ၏မွတ္ တမ္း၌ ေဖာ္ျပထားပါသည္။
“အေပါက္ႏိႈက္ဆိုသည္မွာ မိန္းမ ပ်ဳိရွိေသာအိမ္တို႔၌ မိန္းမပ်ဳိအိပ္ ေသာအိပ္ရာေဘးမွ လက္တစ္ခု ၀င္ႏိုင္႐ံုအေပါက္ေဖာက္ထားခဲ့ ေလသည္။ အိမ္တို႔မွာ ထိုအရပ္ ေဒသ၌ အမ်ားအားျဖင့္ လက္ခုပ္ တစ္ေဖာင္ခန္႔ျမင့္၏။ ေျမေပၚတြင္ အခုအခံထား၍ အေပါက္ကိုႏႈိက္ ႏိုင္သည္။ လက္ျဖင့္ႏိႈက္ရာ အိမ္ ရွင္အပ်ဳိက မည္သူလဲဟု ပထမ ေမးေလ့ရွိ၏။ အေပါက္ႏိႈက္သူက ကိုယ့္အက်ဳိးအေၾကာင္းကိုေျပာဆို လ်က္ ေမတၱာသက္၀င္ရန္ လူပ်ဳိ စကားေျပာရသည္။ အိမ္ရွင္မိန္းမ ပ်ဳိ၌ ခ်စ္ခင္သူရွိက အေတာ္ အတန္စကားေျပာၿပီး မိန္းမပ်ဳိက ေနရာလႊဲေလသျဖင့္ အေပါက္ ႏိႈက္သူမွာ ျခင္ကိုက္ျခင္းသာ ခံရ ေလေတာ့သည္။ ေမတၱာဆက္၍ အေပါက္ႏိႈက္ျခင္းကို ၄၊ ၅၊ ၆ ရက္ရွိေအာင္စံစားရမွ ထိမ္းျမား ရန္ကိစၥကို လူႀကီးတို႔အား ေဆာင္ ရြက္ရန္ အသိေပးသည္”
ဟု ဦးၾကာစိုးက ေဖာ္ျပထား သည္။
ဤ အေပါက္ႏိႈက္ဓေလ့သည္ ထိုေဒသတြင္သာမက ျမန္မာျပည္ အျခားအရပ္ေဒသမ်ားတြင္လည္း ရွိခဲ့ဖူး ပါသည္။ အခ်ဳိ႕အရပ္ေဒသတို႔တြင္ ယခု ထိပင္ရွိၾကေသးသည္ဟု သိရသည္။ စစ္ေသာင္ရြာသေဘၤာဆိပ္ႏွင့္ တမူးၿမိဳ႕မွာ ၃၆ မိုင္ေ၀းသည္။ ေတာင္ဆင္းေတာင္ တက္မ်ားျပားသည့္အတြက္ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရးမေကာင္းပါ။ ထိုေခတ္ အရာရွိမ်ားမ်က္စိႏွင့္ပင္လွ်င္ အလြန္ဆိုး ေသာလမ္းျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေဒသ သို႔တာ၀န္က်ေသာမည္သည့္အရာရွိမွ် ဇနီးမယားကို ေခၚေဆာင္မလာၾကေခ်။ ထိုအခါ အေဖာ္မဲ့ေနေသာအရာရွိအတြက္ ၾသဇာတိကၠမရွိေသာရြာခံမ်ားက ယာယီ ဇနီးရွာေဖြေပးၾကသည္။ ၄င္းတို႔နယ္ အတြင္းမွ အေတာ္အသင့္လွပယဥ္ေက်း ေသာမိန္းမပ်ဳိတစ္ေယာက္ကိုေကာက္ယူ ကာ “နန္းစဥ္မိဖုရား”အမည္ထား၍ ၿမိဳ႕ပိုင္မ်ားႏွင့္ထိမ္းျမားေပးေလ့ရွိၾကသည္။
နန္းစဥ္မိဖုရားသည္ သူႏွင့္ထိမ္းျမား ေသာၿမိဳ႕ပိုင္အတြက္ မယား၀တၱရားကုန္ စင္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ၾကရ၏။ ထမင္း ပင္အတူမစားရဲပါ။ အရာရွိမင္းထမင္း စားစဥ္ အပါးတြင္ ပုဆစ္တုပ္လ်က္ ယပ္ ခတ္ေပးရသည္။ လိုအပ္သမွ်ေဆာင္ ရြက္ေပးရသည္။ အိမ္ေထာင္ထိန္းသိမ္း ျခင္း၊ အိမ္မႈကိစၥေဆာင္ရြက္ျခင္းတို႔ အျပင္ ၿမိဳ႕ပိုင္မင္း႐ံုးဆင္းခ်ိန္တြင္ေကာင္း မြန္ စြာၿဖီးလိမ္းျပင္ဆင္လ်က္ ခရီးဦး ႀကိဳရသည္။ ေျခေဆးေပးရသည္။
လင္ျဖစ္သူၿမိဳ႕ပိုင္မင္း ထိုၿမိဳ႕မွ ေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့ေသာ္ မင္းသည္ သူ၏ နန္းစဥ္မိဖုရားကို တြယ္တာစြဲလမ္းပါက ေခၚယူသြားႏိုင္၏။ ေခၚမသြားလိုပါ လွ်င္ လက္ရွိဆင္ထားေသာအ၀တ္အစား မ်ားအျပင္ ေနာက္ထပ္တစ္ႏွစ္စာ အ၀တ္ အစားမ်ားႏွင့္ ေရႊလက္ေကာက္ တစ္ရံ၊ ေငြ ၃၀၀က်ပ္ေပးခဲ့ရေသာထံုးစံရွိသည္။ အသစ္ေရာက္လာေသာၿမိဳ႕ပိုင္မင္းက က်န္ခဲ့သည့္ နန္းစဥ္မိဖုရားကို ဆက္ခံ ရန္ျဖစ္သည္။ အိမ္တစ္လံုးႏွင့္ ျမင္း တစ္ေကာင္အသင့္ရွိသည္။ ျမင္းေစ်းက မႀကီးလွပါ။ အေတာ္အသင့္ေကာင္း ေသာ ျမင္းတစ္ေကာင္ကို ၅၀ က်ပ္သာ ေပးရ၏။ ၿမိဳ႔ပိုင္အဆင့္ရွိသူႏွင့္ ေလ်ာက္ ပတ္ေသာအိမ္တစ္လံုး၏လခမွာလည္း တစ္လ ၁၀ က်ပ္မွ်သာျဖစ္သည္။
ဦးၾကာစိုး ၿမိဳ႕ပိုင္တာ၀န္ျဖင့္ တမူး ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္သြားခ်ိန္က နန္းစဥ္မိဖုရား ကင္းမဲ့ေနသည္။ သူ႔အလ်င္ကအမႈထမ္း သြားေသာၿမိဳ႕ပိုင္ဦးဘတူက သူ၏နန္း စဥ္မိဖုရားကို သူႏွင့္တစ္ပါးတည္းေခၚ သြားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဦးဘတူ၏ နန္းစဥ္မိဖုရားမွာ မိတုပ္ရြာသူ အသက္ ၂၅ ႏွစ္အရြယ္အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရာ ဦးဘတူမက်န္းမာစဥ္တြင္ ေစတ နာအရင္းခံထားကာျပဳစုခဲ့သည့္အတြက္ တြယ္တာသြားကာ သူေျပာင္းေရႊ႔ ႔ရာသို႔ ေခၚသြားခဲ့သည္ဆို၏။ အိမ္သူမပါရွိ ေသာအရာရွိအတြက္ နန္းစဥ္မိဖုရားထား ေပးရေသာ ထူးဆန္းသည့္အေၾကာင္း အရာကို ဦးၾကာစိုး၏မွတ္တမ္းေၾကာင့္ သာ သိခြင့္ရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ၁၉၂၄-၂၅ ခုႏွစ္ေလာက္ျဖစ္သည္။ ဦးၾကာစိုးအတြက္ နန္းစဥ္မိဖုရားအသစ္ ရွာေပးရ၊ မေပးရကို စဥ္းစားရန္ခ်န္ထား ခဲ့ပါသည္။
ထိုေခတ္က အျခား ေခါင္ေသာၿမိဳ႕ ရြာမ်ားတြင္လည္း ထိုကဲ့သို႔ပင္ျပဳလုပ္ သည့္စနစ္မ်ား ဆင္ဆင္ရွိပါသည္။ သို႔ ေသာ္ တမူးၿမိဳ႕ကအေခၚအေ၀ၚျဖစ္ေသာ “နန္းစဥ္မိဖုရား”ဆိုသည္ကပင္ တစ္မ်ဳိး ထူးျခားေနပါ၏။ စာေရးသူ၏ဖခင္ေျပာ ျပသည္မွာ ထိုနန္းစဥ္မိဖုရားမ်ားသည္ မ်ားသားအားျဖင့္ သားသမီးမရၾက ဆို သည့္အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ ရရွိပါကလည္း တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံုျဖစ္သြားႏိုင္ပါသည္။
သူေကာင္းဦးၾကာစိုး၏သမီးမွာ သူေကာင္းေဒၚခင္စိန္ဒိုင္ျဖစ္သည္။ သူ ေကာင္းေဒၚခင္စိန္ဒိုင္သည္ အိုင္စီအက္ ဦးခ်စ္ေဖႏွင့္လက္ဆက္သည္။ ပြားစီး သည့္သားသမီးမ်ားအနက္ စာေရးသူႏွင့္ ငယ္စဥ္ကပင္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့သည့္ ပါစီခ်စ္ေဖသည္ ယခုအခါ အၿငိမ္းစား သံအမတ္ႀကီးဦးၾကာညိဳခ်စ္ေဖျဖစ္ေန ေလၿပီ။
ေမာင္သန္းေဆြ (ထား၀ယ္)
ကိုးကားခ်က္
၁။ သူေကာင္းဦးၾကာစိုး၏ မွတ္တမ္း
၂။ ကထိကေဒၚအုန္းၾကည္၊ သမိုင္း ဌာန၊ မေကြးဒီဂရီေကာလိပ္၏ စလင္း သူေကာင္းသမိုင္းအက်ဥ္း
၃။ အရွင္စိႏၲာမဏိေထရ္ျပဳစုေသာ စလဂၤသမႏၲ၀ိေသာဒနီ သမိုင္း အက်ဥ္း
၄။ ၁၁၄၂ ခုႏွစ္၊ စလင္းၿမိဳ႕မစစ္တမ္း ေရႊတိုက္ေတာ္ထက္
၅။ တြင္းစား႐ိုးသူေကာင္းျပဳ သမာဓိ တရားသူႀကီးဦး႐ိုးေဖ၏ ေရနံ ေခ်ာင္းၿမိဳ႔ ပခ စာတမ္း။
ျမန္မာျပည္တြင္ အမ်ဳိးအႏြယ္ကို ေစာင့္ထိန္းၾကေသာ မ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားထဲ၌ ျမန္မာစစ္စစ္ျဖစ္ၿပီး ေရွးကတည္းက ယေန႔တိုင္ရွိၾကေသးေသာ မ်ဳိးႏြယ္စုႀကီး ၂ စုမွာ ေခ်ာက္၊ ေရနံေခ်ာင္းဘက္မွ “တြင္း႐ိုး၊ တြင္းစား”မ်ဳိးမ်ားႏွင့္ မင္းဘူး၊ စလင္းဘက္မွ “သူေကာင္း”မ်ဳိးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဤမ်ဳိးႏြယ္စုႀကီးတို႔သည္ ၄င္းတို႔မ်ဳိးႏြယ္အခ်င္းခ်င္းသာ ျပန္လက္ဆက္ၾကၿပီး၊ အမ်ဳိးအႏြယ္ကို အလြန္ေစာင့္ထိန္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ယခုအခါ ဦးေရအားျဖင့္ အလြန္နည္းသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ တြင္း႐ိုးတြင္းစားမ်ား ေပၚေပါက္လာပံုသမိုင္းကိုၾကည့္လွ်င္ ပုဂံေခတ္မွ စသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ သကၠရာဇ္ ၂၃၈ ခုႏွစ္တြင္ပုဂံ၌ တန္နက္မင္းႀကီးကို စေလငေခြးကလုပ္ႀကံသည္။
တန္နက္မင္းႀကီး၏ဖိဖုရားႀကီးသည္ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါမ်ားႏွင့္ ပုဂံမွတိမ္းေရွာင္ခဲ့ရာ ယခု ကမၼရြာေခၚ ေသာအရပ္သို႔ေရာက္သည္။ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္အခ်ဳိ႕သည္ ထိုအရပ္တြင္ပင္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ အျခား ၁၂ ဦးေသာ အိမ္ေထာင္စံု ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္မ်ားမွာ ဆိပ္သာကြန္းေထာက္ အရပ္သို႔ သြားေရာက္ေနထိုင္ၾကသည္။ မိဖုရားႀကီးကမူ ေက်ာင္းျဖဴအရပ္တြင္ ေနသည္ဟုဆိုသည္။ ဆိပ္သာကြန္းေထာက္တြင္ ေနၾကေသာ ၁၂ ဦးသည္ ေတာလည္ထြက္ၾကရာ ပ်ားႀကီးေတာင္ပို႔အရပ္တြင္ နံ႔သာေျမဆီေပၚထြက္ေနသည္ကို ေတြ႕ၾက၏။
ၿမိဳ႔သူႀကီးထံတြင္ ေရနံ႔သာထြက္ရာ ေဒသအတြက္ ေျမတိုင္းစာခံယူၾက၍ နယ္နိမိတ္ ၄ ရပ္သတ္မွတ္ကာအေရွ႕ ေတာင္ခေမာက္၊ အေနာက္ ပ်ားႀကီးေတာင္၊ ေတာင္ ေယာက္သြားေတာင္(ေနာင္အခါမင္းလင့္ေတာင္)၊ ေျမာက္ေက်ာက္မဆင္ရပ္တို႔အတြင္း၌ အေျခခ်သည္။ ၄င္း၁၂ဦးေသာ အိမ္ေထာင္စံုအႏြယ္ေတာ္တို႔သည္ ထုိစဥ္ကတည္းကစၿပီး နံ႔သာေျမဆီကိုေရာင္းခ်လ်က္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳလာၾကသည္။
အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္ ေရာက္ေသာအခါ ပိဋကတ္ေတာ္ေပစာမ်ား ပိုးမႊားေဘးမွကာကြယ္ရန္၊ အေဆာက္အအံုမ်ား ရာသီဥတုဒဏ္ ခံႏိုင္ရန္အတြက္ နံ႔သာဆီ(ေရနံဆီ)မ်ား သုတ္လိမ္းထားလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု အၾကံေပၚ၍ မူးမတ္တို႔ ဆိပ္သာကြန္းေထာက္အရပ္သို႔ စံုစမ္းရွာေဖြရာ ထိုေဒသကို နယ္ေလးရပ္သတ္မွတ္ၿပီး နံ႔သာေျမဆီ ေရာင္းခ်စားေသာက္ေနေသာ အိမ္ေထာင္စံု ၁၂ ဦး(၄င္းတို႔ကို တြင္း႐ိုး ဟုေခၚသည္။) ေနာက္တိုးအိမ္ ေထာင္စံု ၁၂ ဦး ေပါင္း ၂၄ ဦးရွိေနေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ၁၄ ဦးေသာ တြင္းစားမ်ားသည္လည္း ထိုအခါကပင္ စတင္ေပၚေပါက္လာသည္ဟု မွတ္ယူၾကသည္။
မူးမတ္တို႔သည္ တြင္း႐ိုးတြင္းစားမ်ား၏ အိမ္ေထာင္စံုစစ္တမ္းႏွင့္တကြ၊ နံ႔သာေျမဆီ (ေရနံဆီ)ကိုပါ ဆက္သြင္းရမည္ဟု အမိန္႔ေပးၿပီး ပုဂံသို႔ ျပန္လာၾကသည္။ မူလတြင္းစား႐ိုး ၁၂ ဦးအနက္ အႀကီးအကဲျဖစ္သူကို ေနမ်ဳိးသမႏၲရာဇာဘြဲ႕ႏွင့္ တြင္းသူႀကီး(၀ါ)တြင္းမင္းႀကီးရာထူး အပ္ႏွင္းသည္။ အျခားအႀကီးအကဲ ၂ ဦးအားလည္း တြင္းေခါင္း႐ိုးႏွင့္ တြင္းေဆာ္႐ိုးဟုခန္႔ထားသည္။ က်န္ ၂၁ ဦးေသာအိမ္ေထာင္စံုတို႔ကို တြင္းစား႐ိုး ဟုေခၚတြင္ေစၿပီး ေနာက္ဆက္ပြားအိမ္ေထာင္စံု ၁၄ ဦးတို႔ကို တြင္းစားဟုေခၚ တြင္ေစသည္။ ထိုစဥ္မွစၿပီး တြင္း႐ိုး၊ တြင္းစားမ်ားေပၚေပါက္ခဲ့သည္ဟု အဆို ရွိသည္။
မူလတြင္းစား႐ိုး ၂၄ ဦးတြင္ ေယာက်္ား ၁၈ ဦးႏွင့္ မိန္းမ ၆ ဦးရွိရာ ေယာက်္ား ၁၈ ဦးမွဆင္းသက္သူတြင္း စား႐ိုးတို႔ကို “ပုဆိုးစ”ဟုေခၚ၍ မိန္းမ ၆ ဦးမွဆင္းသက္သူတို႔ကို “ထဘီစ” ဟု ေခၚတြင္ေလသည္။ တြင္း႐ိုး၊ တြင္းစားတို႔၏အေၾကာင္း ကို အက်ဥ္းမွ်ေဖာ္ျပၿပီးေနာက္ ဤ ေဆာင္းပါးႏွင့္ဆိုင္ေသာ သူေကာင္းဦးၾကာစိုး ဆိုသူႏွင့္ပတ္သက္၍ သူေကာင္းမ်ဳိးမ်ား အေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပရေပမည္။ မင္းဘူး ခ႐ိုင္ေျမာက္ပိုင္းရွိစလင္းၿမိဳ႕ကို လက္မြန္ မဆြ တည္ေထာင္ခဲ့သူမ်ားျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ သေရေခတၱရာ၊ ရာဇ၀င္တြင္ မဟာသမၻ၀၊ စူဠာသမၻ၀တည္းသူေသာ မ်က္မျမင္ညီေနာင္တို႔အား ဘီလူးမက မ်က္စိ စကုေပးေသာေနရာကို “စကု”ဟု ေခၚ၍ မ်က္စိ စတင္ျမင္ရေသာေနရာ ကို “စလင္း”ဟု ေခၚေၾကာင္း ပါးစပ္ ရာဇ၀င္အျဖစ္ျဖင့္ ရွိခဲ့သည္။
ႏိုင္ငံေတာ္ သံဃမဟာနာယက ဒုတိယဥကၠ႒အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ စလင္းဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက- “သူေကာင္းေတြဟာ ပုဂံကေျပး လာၿပီး သမင္ကိုစားေနတဲ့က်ားနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေတြ႕သတဲ့။ က်ားကလူ ေတြကိုေတြ႕ေတာ့ သမင္စားေနတာ ဆိုင္းငံ့သြားၿပီး ထြက္ေျပး သြားပါ ေရာ။ ေျပးလာတဲ့ လူေတြဟာ ဒီေနရာကို အတိတ္ေကာင္း၊ နိမိတ္ေကာင္းေကာက္ၿပီး က်ား စားေနတာ လင့္သြားတဲ့အတြက္ ဒီေနရာကို စားလင့္လို႔ေခၚရာက စလင္းလို႔ျဖစ္ေပၚလာတာ။ သူတို႔ လည္း ဒီမွာပဲ အေျခခ်လိုက္ သတဲ့”
ဟု မိန္႔ေတာ္မူဖူးသည္ကို မွတ္ သားရဖူးပါသည္။
စာေရးသူ၏ ဖခင္သည္ မင္းဘူး၌ ခ႐ိုင္ရဲ၀န္အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖူး သည္။ စာေရးသူ ၁၃၊ ၁၄ ႏွစ္သား အရြယ္က ျဖစ္၏။ မင္းဘူး၌ေနစဥ္ စလင္းဘက္မွသူေကာင္းမ်ဳိးမ်ားကို စ၍ ေတြ႕ဖူးျမင္ဖူးပါသည္။ ေရွးျမန္မာႀကီး စစ္စစ္ႀကီးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ သာေရး၊ နာေရးတို႔ကိုလည္း ျမင္ရ၊ ေတြ႕ရသည္။ လူႀကီးမ်ားထံမွ သိရ၊ ၾကားရဖူးသည္မွာ သူေကာင္းမ်ဳိး ၄ မ်ဳိး ရွိေၾကာင္း၊ ေတာင္သူေကာင္း၊ ေျမာက္ သူေကာင္း၊ အေရွ႕သူေကာင္းႏွင့္ အေနာက္သူေကာင္းတို႔ျဖစ္ၿပီး ေတာင္သူ ေကာင္းသည္ ေျမာက္သူေကာင္းထက္ ျမင့္သည္။ ေျမာက္သူေကာင္းသည္ အေရွ႕သူေကာင္းထက္ျမင့္သည္။ အေရွ႕ သူေကာင္းသည္ အေနာက္သူေကာင္း ထက္ျမင့္သည္။ ေတာင္သူေကာင္းမ်ဳိး႐ိုး သည္ အျမင့္ျမတ္ဆံုး၊ အခ်မ္းသာဆံုးျဖစ္ ၍ ေျမာက္သူေကာင္းမ်ဳိးမ်ားတြင္ ပညာ တတ္ေပါသည္ဟုဆိုပါသည္။ သူ ေကာင္း ၄ မ်ဳိးစလံုးပင္ ခ်မ္းသာသူေပါ သည္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းသာလက္ဆက္ ၾကသည္ဟုဆိုပါသည္။ ထိုသို႔ၾကားရ၍ စာေရးသူသည္ သူေကာင္းမ်ဳိးမ်ားကို အလြန္စိတ္၀င္စားခဲ့ပါသည္။
သမိုင္းသုေတသနဌာနမွ ေဒါက္ တာခင္လွဟန္က စာေရးသူစိတ္၀င္စား သည့္သူေကာင္းမ်ဳိးမ်ားအေၾကာင္းစာ တမ္းကို ရွာလာေပးသည္။ မေကြးဒီဂရီ ေကာလိပ္မွ သမိုင္းဌာနကထိက ေဒၚအုန္းၾကည္ေရးသားေသာ စလင္းသူ ေကာင္းသမိုင္း(အက်ဥ္း) ၂၈ မ်က္ႏွာခန္႔ ရွိသည့္စာတမ္းျဖစ္သည္။ ေဒၚအုန္း ၾကည္အလိုအရ စလင္းၿမိဳ႕ကို မဟာပံုဆို သူက စားလင္းဟူေသာ အမည္ျဖင့္ စတင္တည္ေထာင္ေၾကာင္း၊ အမတ္ မဟာပံု၏ အဆက္အႏြယ္မ်ားသည္ မဟာပံုဘြဲ႕ကိုယူ၍ စလင္းၿမိဳ႕တြင္ဆက္ခံ အုပ္ခ်ဳပ္သျဖင့္ မဟာပံုဟူသည့္ စလင္း သူႀကီး႐ိုး စတင္သည္ဟု အစဥ္အလာ ေျပာျမဲရွိေၾကာင္း၊ အေလာင္းစည္သူမင္း (ေအဒီ ၁၁၁၂-၆၇) လက္ထက္တြင္ ႁကြက္တက္ေျမာက္ရြာ၊ ေရငံရြာ၊ လက္ ေပြ႕ဆိုင္ရြာတို႔မွ သူႀကီး ၃ ဦးတို႔သည္ စလင္းသူႀကီးမဟာပံုႏွင့္ပူးေပါင္း၍ စလင္းၿမိဳ႕ကို တိုးခ်ဲ႕တည္ေထာင္လ်က္ သူႀကီး ၄ ဦး ပူးေပါင္းအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾက ေၾကာင္း၊ နရပတိစည္သူမင္းလက္ ထက္တြင္ အထက္ပါသူႀကီး ၄ ဦးအား “ျပည္စိုး”ဟူေသာဘြဲ႕ကို ခ်ီးျမႇင့္သူ ေကာင္းျပဳရာမွ သူေကာင္းမ်ဳိးအဆက္ အႏြယ္မ်ား ေပၚေပါက္လာလ်က္ ထို အဆက္အႏြယ္မ်ားသည္ ၿမိဳ႔သူႀကီးမ်ား အျဖစ္ စလင္းၿမိဳ႔တြင္ သီေပါမင္းပါ ေတာ္မူသည္အထိ အစဥ္အဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ ၾကေၾကာင္း သိရပါသည္။
မွတ္ခ်က္။ ။“စာေရးဆရာမႀကီးဒဂုန္ ခင္ခင္ေလးက ပုပၸားနယ္တစ္၀ိုက္မွာ ၿမိဳ႕သူႀကီးမ်ားကို “ျပည္စုိး”ဟုေခၚ ေၾကာင္း၊ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းနယ္တစ္ ၀ိုက္မွာမူ “ၿမိဳ႕ကိုင္”ဟုေခၚေၾကာင္း၊ ေနာက္မွ ၿမိဳ႕သူႀကီးဟုေခၚခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပဖူးပါသည္။ ျပည္စိုး ၄ ဦးမွဆင္းသက္သည့္ သူႀကီး႐ိုး ၄ ႐ိုး၏အဆက္အႏြယ္မ်ားစာ ရင္းကိုလည္း ေတြ႕ရပါသည္။ စလင္း ၿမိဳ႕သူႀကီးမဟာပံုသည္ “ျပည္စိုး ေအာင္သမဂၤလာ”ဟူေသာဘြဲ႔ျဖင့္ ခ်ီးျမႇင့္ ခံရၿပီး စလင္းၿမိဳ႕နယ္၀န္းက်င္တြင္ ဆည္ေျမာင္းလယ္ပယ္အခြန္ေတာ္ကိစၥ တို႔ကို ေဆာင္ရြက္ရသည္။ ျပည္စိုး ေအာင္သမဂၤလာမွမဟာေဇယ်ဘဒၵရာဇာ ဘြဲ႕ခံသူႀကီးမ်ား ဆင့္ပြားလာသည္။ ၄င္းတို႔မွာ ဦးေတာ္ဦး၊ ဦးတုတ္ေက်ာ္၊ ဦးပန္းခုိင္၊ ဦးေရႊဆိုင္၊ ဦးေတာ၊ ဦးသာ ဒြန္းေအာင္ႏွင့္ ဦးႀကီးတို႔ျဖစ္သည္။
ေနာက္ဆက္ကာဆက္ကာ သမႏၲရာဇ္မွ မင္းစကၠရာဇ္ဘြဲ႕ခံျပည္စိုးမ်ား၊ သီဟ ၀ဍဏရာဇသူဘြဲ႕၊ မဟာသမန္းဘြဲ႕၊ သူရဲေကာင္းဘယေက်ာ္သူဘြဲ႕၊ ေဒ၀တၱ နာဘြဲ႕တို႔ကို အပ္ႏွင္းျခင္းခံရသည့္ ျပည္စိုး(သူႀကီး)မ်ားေပၚေပါက္လာ သည္။ မူလသူႀကီး ၄ ႐ိုးမွ သူေကာင္း မ်ဳိးမ်ား ဆက္လက္ၿပီး စလင္းနယ္ တစ္၀ိုက္တြင္ အေျခစိုက္ေနထိုင္ၾက သည္။ သကၠရာဇ္ ၁၄၉၂ တြင္စလင္းၿမိဳ႕ ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ရာ၌ ေတာင္ျပည္စိုး၊ ေျမာက္ျပည္စုိးဟု တိုးခ်ဲ႕ခန္႔ထားသည္။ ယင္းတို႔မွ ဆင္းသက္သူမ်ားကို ေတာင္ လက္၊ ေျမာက္လက္ ဟုေခၚသည္။ သူေကာင္းမ်ဳိးမ်ားသည္ ႏိုင္ငံေရးအရ လည္းေကာင္း၊ စီးပြားေရးအရလည္း ေကာင္း၊ လူမႈေရးအရလည္းေကာင္း ထိပ္တန္းမွ ပါ၀င္လ်က္ စလင္းနယ္ တစ္၀ိုက္တြင္ အေရးပါဆံုး လူတန္းစား တစ္ရပ္ျဖစ္လာသည္။
စလင္းမွသူေကာင္းတို႔သည္ ဓန အင္အားႏွင့္ျပည့္စံုရာ လူကိုလည္းေကာင္း၊ လယ္ေျမကိုလည္းေကာင္း အေပါင္ခံ စားၾကသည္။ သူေကာင္းတစ္ဦးသည္ လယ္ေျမဧကတစ္သိန္းမွ်ပင္ ပိုင္ဆိုင္ ေၾကာင္းႏွင့္ လူေပါင္ခံ၍ ဆံုးသျဖင့္ ကြၽန္ခံရသူကြၽန္ေပါင္း ၁၅၀ ခန္႔ပင္ ပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္း ၄င္းတို႔မွတ္တမ္းပုရ ပိုက္မ်ားတြင္ ေတြ႕ရသည္။ ဓနအင္အား ေကာင္းလာသည္ႏွင့္အမွ် အေၿခြအရံ၊ ေက်းကြၽန္လည္း ေပါမ်ားလာသည္။ ဘုရားတည္ျခင္း၊ ေက်ာင္းေဆာက္ျခင္း စသည့္ ေကာင္းမႈမ်ားကိုလည္း ရက္ ရက္ေရာေရာျပဳလာၾကသည္။ စလင္း ၿမိဳ႕ရွိ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရား၊ ထီးႀကီးဘု ရား၊ ရတနာမာရ္ေအာင္ဘုရား၊ ရန္ ေအာင္ဘုရား စသည္တို႔သည္ သူ ေကာင္းမ်ားတည္ေသာ ဘုရားမ်ားျဖစ္ သည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ား လည္းတည္၍လွဴဒါန္းကာ ဘုရား ဒကာ၊ ေက်ာင္းဒကာဘြဲ႕ခံၾကသည္။ ၿမိဳ႕ သူႀကီးအာဏာလည္းရွိၾကေလရာ နယ္ စား၊ ပယ္စားသဖြယ္ျဖစ္လာၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔၏ထိမ္းျမားမဂၤလာ အခမ္းအနား၊ အသုဘအခမ္းအနားမ်ား ကို မင္းေဆြမင္းမ်ဳိးမ်ားသဖြယ္ ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ က်င္းပၾကသည္။ သူ ေကာင္းတစ္ဦးကြယ္လြန္လွ်င္ ပင့္သံဃာ အပါးရာခ်ီ၍ပင့္သည္လည္းရွိ၏။ ေငြ ပေဒသာပင္မ်ားအျပင္ ပစၥည္းပေဒသာ ဆန္တစ္အိတ္၊ ေကာ္ေဇာ၊ သကၤန္း၊ သပိတ္၊ ဖိနပ္၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ၊ သင္ျဖဴးႏွင့္ သားေရေသတၱာမ်ားကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးစီ လွဴဒါန္းသည္ အထိ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလာသည္။
စာေရးသူျမင္ဖူးေသာ စလင္းမွသူ ေကာင္းတစ္ဦး၏အသုဘအခမ္းအနား တြင္ ဆင္ႏွစ္ေကာင္ေပၚတြင္ ပိဋကတ္ သံုးပံုတင္၍ အသုဘေရွ႕မွသြားၿပီး ေရွ႕ ဆိုင္း၊ ေရႊျမဴတာ၊ ေငြျမဴတာ၊ ေရႊပျခဳပ္၊ ေငြပျခဳပ္၊ ေရႊထမင္းအိုး၊ ေငြထမင္းအိုး၊ ေရႊေညာင္ေရအိုး၊ ေငြေညာင္ေရအိုး၊ ေရႊ ဖိတံုး၊ ေငြဖိတံုး၊ ဆင္ေပါက္တစ္ေကာင္၊ ဆင္မတစ္ေကာင္၊ ျပဒန္၊ ကုဗၻီးစင္ (ေသသူအတြက္ အစားအေသာက္မ်ား)၊ ဖိုတစ္၊ ဖိုႏွစ္စသည္တို႔ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ မီးသတ္အိုး၊ အ႐ိုးေကာက္၊ ကိုရင္ တစ္ပါး(စ႑ာလကို သကၤန္း၀တ္၍ လိုက္ေစသည္။)၊ ေပါင္းစည္ ၄ လံုး၊ စြန္႔ၾကဲရန္အ၀တ္အထည္မ်ား၊ စပါး လွည္း ၃ စီး၊ ျမင္း(ေယာက်္ားျဖစ္က ျမင္း၊ မိန္းမျဖစ္က လွည္း)၊ ကန္ေတာ့ပြဲ၊ ထီး၊ က်ဳိင္း၊ သိုင္း၊ စာအုပ္၊ ေရ တေကာင္း၊ ေဆးလိပ္ေသတၱာ၊ လက္ ဖက္အုပ္၊ ကြမ္းအစ္၊ ေထြးခံ၊ အ၀တ္ အထည္၊ ဖိနပ္၊ ေယာက်္ား ၁ (ေယာက်္ားတစ္ဦးအား လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးသည္။)၊ မိန္းမ စ႑ာလ(သီလရွင္ ၀တ္၍လိုက္ေစသည္။) စသည့္္ အခမ္း အနားေနာက္မွ ေရႊထီးမ်ားမိုးထားသည့္ အေလာင္းစင္၊ ၄င္းေနာက္မွ ဆိုင္းျဖင့္ခ် ေဆာင္သြားသည္ကို ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရဖူးသည္။
ျပာသာဒ္အေလာင္းစင္ကိုထမ္းရန္ လူ တစ္ေထာင္ခန္႔လိုက္ရ၍ ေနအိမ္မွ သခ်ဳႋင္းသို႔ အလွည့္က်ထမ္းၾကရသည္။ အသုဘပို႔ရာတြင္ သူေကာင္းမ်ားထဲမွ အသက္အႀကီးဆံုးက ေရွ႕ဆံုးမွလိုက္ပါရ ၿပီး၊ ေနာက္မွ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ပို႔ေဆာင္ ရသည္။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရလက္ထက္တြင္ စစ္သားမ်ားက စစ္တီး၀ိုင္းျဖင့္လည္း ေကာင္း၊ ေသနတ္ေဖာက္၍လည္းေကာင္း ကူညီသည္ဟုဆိုပါသည္။ သခ်ဳႋင္းတြင္ အ၀တ္အထည္မ်ားကိုလည္း စြန္႔ၾကဲ ေသးသည္ဟုဆိုသည္။ ေယာက်္ား ေသဆံုးလွ်င္ တုိက္ပံုအက်ႌ ၁၅ ထည္၊ မိန္းမ ေသဆံုးလ်င္ မိန္းမ အက်ႌ ၂၀ ခန္႔၊ လံုကြင္းအျဖဴ ၁၅ ထည္၊ ကိုက္ ၃၀ ခန္႔၊ အနီဆိုးထည္ ၅၇ ကိုက္မွ် စြန္႔ၾကဲၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္။
ပေဒသရာဇ္ေခတ္တြင္ လူတန္းစား အလိုက္၊ ရာထူးအဆင့္အတန္း အလိုက္ ဘုရင္က သတ္မွတ္ေပးထားေပရာ မည္သူမွ မိမိအား ခြင့္ျပဳထားသည္ ထက္ ေက်ာ္လြန္၍ မလုပ္ရဲေပ။ ဘုရင္ မရွိသည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ အင္အား ရွိသမွ် ခ်ဲ႕ထြင္လာၾကသည္။ သူေကာင္း တို႔သည္ ခမ္းနားထည္၀ါစြာေနထိုင္၍ ကြယ္လြန္သည့္အခါတြင္လည္း မင္းေဆြ မင္းမ်ဳိးမ်ားကဲ့သို႔သၿဂႋဳဟ္ႏိုင္ၾကသည္ မွာ ဓနအင္အားေကာင္း၍လည္းေကာင္း၊ မင္းက သူေကာင္းျပဳထား၍လည္းေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သူေကာင္းမ်ဳိးမ်ားတြင္ ၀ါစဥ္အလိုက္ႀကီးသူကို ငယ္သူက ဘုရားထူးရသည္။ ေက်းကြၽန္မ်ားက လည္း ဘုရားထူးရ၏။
ဤေဆာင္းပါးမွ သူေကာင္းဦး ၾကာစိုးႏွင့္ပတ္သက္၍ သူေကာင္းမ်ဳိး ႏြယ္တို႔၏ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားပံု အေၾကာင္းကိုေရးရင္းျဖင့္ ေဆာင္းပါး ရွည္သြားၿပီ။ ယခုမွ သူေကာင္းဦးၾကာ စိုးႏွင့္ သူေရးခဲ့သည့္ “နန္းစဥ္မိဖုရား” အေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပရေပမည္။ ဦးၾကာ စိုးသည္ အထက္၌ေရးခဲ့သည့္အတိုင္း ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွသည့္သူေကာင္းမ်ဳိး ႏြယ္မွဆင္းသက္လာေသာ သူေကာင္း တစ္ဦးျဖစ္သည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ [တြင္း႐ိုး၊ တြင္းစားမ်ား သည္ သူတို႔၏အမည္ေရွ႕၌ တြင္း႐ိုး၊ တြင္းစားဘြဲ႕တပ္၍ေခၚသကဲ့သို႔ သူ ေကာင္းမ်ဳိးမ်ားသည္လည္း သူေကာင္း ဘြဲ႕တပ္၍ေခၚၾကသည္။ ဥပမာ-တြင္း ႐ိုးဦးေက်ာ္ေခါင္၊ တြင္းစားဦးဘ၊ သူ ေကာင္းဦးၾကာစိုး]
ဦးၾကာစိုးသည္ သူေကာင္း၊ ေခတ္ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ ႏႈတ္ ခမ္းေမြးထူထူ၊ မ်က္ႏွာ ေလးေထာင့္ မက်တက်၊ အရပ္အေမာင္း ၅ ေပခြဲမွ် ႏွင့္ ေတာင့္တင္းၾကံ့ခိုင္ေသာကိုယ္ဟန္ရွိ သည္ဟု ဆိုပါသည္။ သူသည္ ၁၉၁၈ ခုႏွစ္တြင္ မင္းဘူးၿမိဳ႕၊ အစိုးရအလယ္ တန္းေက်ာင္းမွ အိပ္ခ်္အက္စ္အက္ဖ္ ေအာင္ျမင္ကာ ၁၉၁၉ ခုႏွစ္မွစ၍ အကူ စာေရး၊ အမႈတြဲထိန္း၊ ေတာလိုက္စာေရး၊ စက္ရွင္တရားမတရားသူႀကီး႐ံုး၊ ဒုတိယ စာေရးစသည္ျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလြဲ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၿပီးေနာက္ မံုရြာ၊ မင္းခင္းတို႔တြင္ ၿမိဳ႕အုပ္တာ၀န္ထမ္း ေဆာင္ခဲ့၏။
ထို႔ေနာက္အရာေတာ္ၿမိဳ႕နယ္ တြင္ ၄ လမွ် တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ၿပီးေနာက္ တမူးၿမိဳ႕သို႔ ၿမိဳ႕ပိုင္အျဖစ္ ေျပာင္းေရႊ႕ရျပန္သည္။ ထိုေခတ္ထို အခ်ိန္က စစ္ကိုင္းတိုင္းတြင္တာ၀န္က် ေသာၿမိဳ႕အုပ္မ်ားအနက္ အထက္အရာရွိ မ်ားႏွစ္သက္သူမ်ားအား တမူးသို႔ပို႔ေလ့ ရွိသည္ဆို၏။ ဤေဆာင္းပါးတြင္ေဖာ္ျပ မည့္ နန္းစဥ္မိဖုရားမွာ တမူးၿမိဳ႕နယ္မွ ျဖစ္သည္။ ၁၉၂၄-၂၅ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ ေလာက္ကျဖစ္ပံုရသည္။ ဦးၾကာစိုး တမူးသို႔ေျပာင္းရစဥ္က လမ္းပန္းဆက္ သြယ္ေရး အလြန္ခက္ခဲေပသည္။
တမူးၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ရန္ လမ္းႏွစ္ သြယ္ရွိ၏။ ပထမလမ္းမွာ ယူးျမစ္ကို ဆန္တက္ေသာလမ္းျဖစ္၍ ငမိုးေခၚ ရွင္းႀကီးေရတံခြန္ကိုျဖတ္သန္းသြားရ၏။ ဒုတိယလမ္းမွာ စစ္ေသာင္သေဘၤာဆိပ္ ရြာသို႔သြားၿပီးမွ အစိုးရေဖာက္လုပ္ထား ေသာ ၆ ေပလမ္းျဖင့္ ေျခလ်င္ခရီးဆက္ ရသည္။ စစ္ေသာင္ရြာသည္ ေသာင္ထြတ္ၿမိဳ႕ႏွင့္မလွမ္းမကမ္းရွိ ေတာင္ တန္းေတာင္စြယ္တို႔၏ျမစ္ကမ္းနဖူးတြင္ တည္ရွိၿပီး ကသည္း၊ ေဂၚရခါး၊ ခ်င္း ႏွင့္ ရွမ္း-ျမန္မာမ်ားေနထိုင္ၾကသည္။ ေတာင္ယာလုပ္သူအနည္းငယ္မွ်ႏွင့္ တမူးသြားခရီးသည္မ်ားလိုက္လံပို႔ ေဆာင္ေပးေသာအလုပ္၊ လမ္းျပင္ေသာ အလုပ္ စသည္တို႔ျဖင့္သာ အသက္ေမြး ၾက၏။
ဦးၾကာစိုးသည္ သေဘၤာျဖင့္ ၃ ရက္လာၿပီးမွ စစ္ေသာင္ရြာသို႔ဆိုက္ ေရာက္လာ၏။ကူလီေခါင္းေမာင္သာဘ အိမ္တြင္တစ္ညအိပ္ၿပီးေနာက္ ခရီးဆက္ ခဲ့သည္။ သင့္႐ံုသာယူေဆာင္လာေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ျမင္းေပၚတင္၍ကိုေရႊလံုး၊ ေမာင္သာဒင္ႏွင့္ ဦးဖိုးသာ ႀကီးတို႔က ေျခလ်င္လိုက္ၾကသည္။ ဦးၾကာစိုးတစ္ ေယာက္သာ အုန္းခြံေရာင္ျမင္းပုကေလး ကို စီးရပါသည္။ လမ္းခရီးတြင္ ဂႏၶမာ ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ရသည္။ ၁၂ မိုင္မွ်ခရီး ေပါက္ၿပီး မြန္းလြဲ ၂ နာရီ ခန္႔တြင္ ျပင္ပံု ဗုိလ္တဲ(တည္းခိုရိပ္သာ)ရွိ ရာေတာင္ ထိပ္သို႔ေရာက္ၾကသည္။ ထိုဗိုလ္တဲတြင္ တစ္ညအိပ္ၿပီးေနာက္ မတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္ ကမ္းပါးယံလမ္းအတိုင္း ခရီး ဆက္ၾကရာ ထူးဆန္းေသာ သစ္ပင္ ၂ ပင္ ကိုျမင္ၾကရသည္။ ထို သစ္ပင္ ၂ ပင္သည္ေလမလာဘဲလ်က္ တစ္ပင္ႏွင့္ တစ္ပင္တြန္းတိုးဆြဲယမ္း၍ ေျမြႏွစ္ ေကာင္လိမ္ယွက္ဘိသို႔ လႈပ္ရွားေန၏။ ျမင္ရသူတိုင္း တအံ့တၾသျဖစ္ၾကရ သည္။ မွတ္တမ္းရွင္ဦးၾကာစိုးကမူ “ဂမုန္းကျမင္းပင္မ်ား”ျဖစ္တန္ရာသည္ဟု ထင္ျမင္ခ်က္ေပးထားပါသည္။
ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာဂႏၶမာေခ်ာင္း ႀကီးကိုပင္ ထပ္မံေတြ႕ရွိရျပန္ကာ မြန္း တည့္ခါနီးတြင္ ေက်ာက္ေစတီဗိုလ္တဲသို႔ ေရာက္ၾကသည္။ ေက်ာက္ေစတီမွာ ဗုဒၶ ဘာသာ၀င္အရာရွိတစ္ဦးတည္ထားခဲ့ ေသာေစတီျဖစ္၏။ ဦးၾကာစိုးတို႔အဖြဲ႕ သည္ ေစတီေတာ္ကို ဆြမ္းကပ္ပူေဇာ္ ၾကသည္။ ထုိမွခရီးဆက္၍ အေနာက္ ဘက္သို႔လာၿပီးလွ်င္ ၁၂ မိုင္ခန္႔အကြာ၌ ယူးျမစ္သို႔ေရာက္ၾက၏။ ျမစ္အေနာက္ ဘက္ကမ္းတြင္ ေရနန္းရြာတည္ရွိသည္။ ရွမ္းႏွင့္ျမန္မာမ်ားေနထိုင္ၾကသည္။ တမူးျမစ္ႏွင့္ကား တစ္မိုင္မွ်သာေ၀း ေတာ့သည္။ သူတို႔အဖြဲ႕သည္ တမူးၿမိဳ႕ သို႔ ေန၀င္ခါနီးတြင္မွဆိုက္ေရာက္သည္။ ႐ံုးတစ္ပိုင္း၊ ဗိုလ္တဲတစ္ပိုင္းျပဳလုပ္ထား ေသာအေဆာက္အအံုတြင္ အိပ္စက္ၾကရ သည္။ တမူးၿမိဳ႕သည္ ေတာင္မ်ားကာရံ ထားသည့္အလယ္တြင္ရွိသည္။
မဏိပူရ ျပည္ေခၚ ကသည္းျပည္နယ္ၾကားတြင္ တည္ရွိပါသည္။ ၿမိဳ႕၏ေျမာက္ဘက္ ၂ ဖာလံုခန္႔တြင္ ေတာင္ႏွစ္လံုးၾကားမွစီး ဆင္းလာေသာေရမ်ားကို တမံတုတ္ ထားသည္။ ေတာင္ေဘးမ်ားတြင္ကား အေရးရွိလွ်င္ ေဖာက္ခြဲပစ္ႏိုင္ရန္ ဒိုင္းန မိုက္မ်ားျမႇဳပ္ႏွံထားသည္ဆို၏။ ထို ေခ်ာင္း၏တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ကူးႏိုင္ရန္ လက္ေကာက္၀တ္ခန္႔တုတ္ေသာေကာင္း ကင္ႀကိဳးတပ္ဆင္ထားရွိသည္။ လူ ၂၅ ေယာက္ျပည့္တိုင္း တစ္ႀကိမ္ကူးပို႔ေပး ေလ့ရွိသည္။
တမူးၿမိဳ႕၏အေနာက္မွအေရွ႕သို႔ ဦး တည္ကာ ၿမိဳ႕၏သံုးပံုတစ္ပံုကိုျဖတ္၍ စီးဆင္းေသာေခ်ာင္းရွိရာ ေရအားသံုး ေသာေရေမာင္းမ်ားျဖင့္ ေခ်ာင္းတစ္ ေလွ်ာက္ စည္ကားလွသည္။ ထိုေရ ေမာင္းမ်ားျဖင့္ စပါးေထာင္း၊ ဆန္ဖြပ္ လုပ္ၾကသည္။ ၿမိဳ႕၏ေျမာက္ဘက္တြင္ သီရိေဟမာဟုေခၚေသာ ကသည္းရြာ တစ္ရြာရွိသည္။ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ၾက၏။ ရြာအႀကီးအကဲမ်ားမွာ တြန္မွီႏွင့္ တြန္ စေနာတို႔ျဖစ္သည္။ တြန္စေနာမွာ မဏိ ပူရေစာ္ဘြား၏အႏြယ္ေတာ္ဟုဆိုသည္။ တမူးၿမိဳ႕တြင္ ရွမ္း-ျမန္မာအမ်ားဆံုးေန ထိုင္သည္။ ၿမိဳ႕သူႀကီးမွာ ဇာတ္မင္းသား မွ်ေခ်ာေမာလွ၍ ဆံပင္လည္း ေကာင္း ေကာင္း၊ အရပ္အေမာင္းလည္းေျပျပစ္ လွသည္ဆို၏။ ဇနီး ၄ ေယာက္ရွိသည္။
ထိုအရပ္တြင္ အေပါက္ႏိႈက္ဓေလ့ ရွိသည္ဟု ဦးၾကာစုိးက သူ၏မွတ္ တမ္း၌ ေဖာ္ျပထားပါသည္။
“အေပါက္ႏိႈက္ဆိုသည္မွာ မိန္းမ ပ်ဳိရွိေသာအိမ္တို႔၌ မိန္းမပ်ဳိအိပ္ ေသာအိပ္ရာေဘးမွ လက္တစ္ခု ၀င္ႏိုင္႐ံုအေပါက္ေဖာက္ထားခဲ့ ေလသည္။ အိမ္တို႔မွာ ထိုအရပ္ ေဒသ၌ အမ်ားအားျဖင့္ လက္ခုပ္ တစ္ေဖာင္ခန္႔ျမင့္၏။ ေျမေပၚတြင္ အခုအခံထား၍ အေပါက္ကိုႏႈိက္ ႏိုင္သည္။ လက္ျဖင့္ႏိႈက္ရာ အိမ္ ရွင္အပ်ဳိက မည္သူလဲဟု ပထမ ေမးေလ့ရွိ၏။ အေပါက္ႏိႈက္သူက ကိုယ့္အက်ဳိးအေၾကာင္းကိုေျပာဆို လ်က္ ေမတၱာသက္၀င္ရန္ လူပ်ဳိ စကားေျပာရသည္။ အိမ္ရွင္မိန္းမ ပ်ဳိ၌ ခ်စ္ခင္သူရွိက အေတာ္ အတန္စကားေျပာၿပီး မိန္းမပ်ဳိက ေနရာလႊဲေလသျဖင့္ အေပါက္ ႏိႈက္သူမွာ ျခင္ကိုက္ျခင္းသာ ခံရ ေလေတာ့သည္။ ေမတၱာဆက္၍ အေပါက္ႏိႈက္ျခင္းကို ၄၊ ၅၊ ၆ ရက္ရွိေအာင္စံစားရမွ ထိမ္းျမား ရန္ကိစၥကို လူႀကီးတို႔အား ေဆာင္ ရြက္ရန္ အသိေပးသည္”
ဟု ဦးၾကာစိုးက ေဖာ္ျပထား သည္။
ဤ အေပါက္ႏိႈက္ဓေလ့သည္ ထိုေဒသတြင္သာမက ျမန္မာျပည္ အျခားအရပ္ေဒသမ်ားတြင္လည္း ရွိခဲ့ဖူး ပါသည္။ အခ်ဳိ႕အရပ္ေဒသတို႔တြင္ ယခု ထိပင္ရွိၾကေသးသည္ဟု သိရသည္။ စစ္ေသာင္ရြာသေဘၤာဆိပ္ႏွင့္ တမူးၿမိဳ႕မွာ ၃၆ မိုင္ေ၀းသည္။ ေတာင္ဆင္းေတာင္ တက္မ်ားျပားသည့္အတြက္ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရးမေကာင္းပါ။ ထိုေခတ္ အရာရွိမ်ားမ်က္စိႏွင့္ပင္လွ်င္ အလြန္ဆိုး ေသာလမ္းျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေဒသ သို႔တာ၀န္က်ေသာမည္သည့္အရာရွိမွ် ဇနီးမယားကို ေခၚေဆာင္မလာၾကေခ်။ ထိုအခါ အေဖာ္မဲ့ေနေသာအရာရွိအတြက္ ၾသဇာတိကၠမရွိေသာရြာခံမ်ားက ယာယီ ဇနီးရွာေဖြေပးၾကသည္။ ၄င္းတို႔နယ္ အတြင္းမွ အေတာ္အသင့္လွပယဥ္ေက်း ေသာမိန္းမပ်ဳိတစ္ေယာက္ကိုေကာက္ယူ ကာ “နန္းစဥ္မိဖုရား”အမည္ထား၍ ၿမိဳ႕ပိုင္မ်ားႏွင့္ထိမ္းျမားေပးေလ့ရွိၾကသည္။
နန္းစဥ္မိဖုရားသည္ သူႏွင့္ထိမ္းျမား ေသာၿမိဳ႕ပိုင္အတြက္ မယား၀တၱရားကုန္ စင္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ၾကရ၏။ ထမင္း ပင္အတူမစားရဲပါ။ အရာရွိမင္းထမင္း စားစဥ္ အပါးတြင္ ပုဆစ္တုပ္လ်က္ ယပ္ ခတ္ေပးရသည္။ လိုအပ္သမွ်ေဆာင္ ရြက္ေပးရသည္။ အိမ္ေထာင္ထိန္းသိမ္း ျခင္း၊ အိမ္မႈကိစၥေဆာင္ရြက္ျခင္းတို႔ အျပင္ ၿမိဳ႕ပိုင္မင္း႐ံုးဆင္းခ်ိန္တြင္ေကာင္း မြန္ စြာၿဖီးလိမ္းျပင္ဆင္လ်က္ ခရီးဦး ႀကိဳရသည္။ ေျခေဆးေပးရသည္။
လင္ျဖစ္သူၿမိဳ႕ပိုင္မင္း ထိုၿမိဳ႕မွ ေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့ေသာ္ မင္းသည္ သူ၏ နန္းစဥ္မိဖုရားကို တြယ္တာစြဲလမ္းပါက ေခၚယူသြားႏိုင္၏။ ေခၚမသြားလိုပါ လွ်င္ လက္ရွိဆင္ထားေသာအ၀တ္အစား မ်ားအျပင္ ေနာက္ထပ္တစ္ႏွစ္စာ အ၀တ္ အစားမ်ားႏွင့္ ေရႊလက္ေကာက္ တစ္ရံ၊ ေငြ ၃၀၀က်ပ္ေပးခဲ့ရေသာထံုးစံရွိသည္။ အသစ္ေရာက္လာေသာၿမိဳ႕ပိုင္မင္းက က်န္ခဲ့သည့္ နန္းစဥ္မိဖုရားကို ဆက္ခံ ရန္ျဖစ္သည္။ အိမ္တစ္လံုးႏွင့္ ျမင္း တစ္ေကာင္အသင့္ရွိသည္။ ျမင္းေစ်းက မႀကီးလွပါ။ အေတာ္အသင့္ေကာင္း ေသာ ျမင္းတစ္ေကာင္ကို ၅၀ က်ပ္သာ ေပးရ၏။ ၿမိဳ႔ပိုင္အဆင့္ရွိသူႏွင့္ ေလ်ာက္ ပတ္ေသာအိမ္တစ္လံုး၏လခမွာလည္း တစ္လ ၁၀ က်ပ္မွ်သာျဖစ္သည္။
ဦးၾကာစိုး ၿမိဳ႕ပိုင္တာ၀န္ျဖင့္ တမူး ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္သြားခ်ိန္က နန္းစဥ္မိဖုရား ကင္းမဲ့ေနသည္။ သူ႔အလ်င္ကအမႈထမ္း သြားေသာၿမိဳ႕ပိုင္ဦးဘတူက သူ၏နန္း စဥ္မိဖုရားကို သူႏွင့္တစ္ပါးတည္းေခၚ သြားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဦးဘတူ၏ နန္းစဥ္မိဖုရားမွာ မိတုပ္ရြာသူ အသက္ ၂၅ ႏွစ္အရြယ္အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရာ ဦးဘတူမက်န္းမာစဥ္တြင္ ေစတ နာအရင္းခံထားကာျပဳစုခဲ့သည့္အတြက္ တြယ္တာသြားကာ သူေျပာင္းေရႊ႔ ႔ရာသို႔ ေခၚသြားခဲ့သည္ဆို၏။ အိမ္သူမပါရွိ ေသာအရာရွိအတြက္ နန္းစဥ္မိဖုရားထား ေပးရေသာ ထူးဆန္းသည့္အေၾကာင္း အရာကို ဦးၾကာစိုး၏မွတ္တမ္းေၾကာင့္ သာ သိခြင့္ရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ၁၉၂၄-၂၅ ခုႏွစ္ေလာက္ျဖစ္သည္။ ဦးၾကာစိုးအတြက္ နန္းစဥ္မိဖုရားအသစ္ ရွာေပးရ၊ မေပးရကို စဥ္းစားရန္ခ်န္ထား ခဲ့ပါသည္။
ထိုေခတ္က အျခား ေခါင္ေသာၿမိဳ႕ ရြာမ်ားတြင္လည္း ထိုကဲ့သို႔ပင္ျပဳလုပ္ သည့္စနစ္မ်ား ဆင္ဆင္ရွိပါသည္။ သို႔ ေသာ္ တမူးၿမိဳ႕ကအေခၚအေ၀ၚျဖစ္ေသာ “နန္းစဥ္မိဖုရား”ဆိုသည္ကပင္ တစ္မ်ဳိး ထူးျခားေနပါ၏။ စာေရးသူ၏ဖခင္ေျပာ ျပသည္မွာ ထိုနန္းစဥ္မိဖုရားမ်ားသည္ မ်ားသားအားျဖင့္ သားသမီးမရၾက ဆို သည့္အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ ရရွိပါကလည္း တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံုျဖစ္သြားႏိုင္ပါသည္။
သူေကာင္းဦးၾကာစိုး၏သမီးမွာ သူေကာင္းေဒၚခင္စိန္ဒိုင္ျဖစ္သည္။ သူ ေကာင္းေဒၚခင္စိန္ဒိုင္သည္ အိုင္စီအက္ ဦးခ်စ္ေဖႏွင့္လက္ဆက္သည္။ ပြားစီး သည့္သားသမီးမ်ားအနက္ စာေရးသူႏွင့္ ငယ္စဥ္ကပင္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့သည့္ ပါစီခ်စ္ေဖသည္ ယခုအခါ အၿငိမ္းစား သံအမတ္ႀကီးဦးၾကာညိဳခ်စ္ေဖျဖစ္ေန ေလၿပီ။
ေမာင္သန္းေဆြ (ထား၀ယ္)
ကိုးကားခ်က္
၁။ သူေကာင္းဦးၾကာစိုး၏ မွတ္တမ္း
၂။ ကထိကေဒၚအုန္းၾကည္၊ သမိုင္း ဌာန၊ မေကြးဒီဂရီေကာလိပ္၏ စလင္း သူေကာင္းသမိုင္းအက်ဥ္း
၃။ အရွင္စိႏၲာမဏိေထရ္ျပဳစုေသာ စလဂၤသမႏၲ၀ိေသာဒနီ သမိုင္း အက်ဥ္း
၄။ ၁၁၄၂ ခုႏွစ္၊ စလင္းၿမိဳ႕မစစ္တမ္း ေရႊတိုက္ေတာ္ထက္
၅။ တြင္းစား႐ိုးသူေကာင္းျပဳ သမာဓိ တရားသူႀကီးဦး႐ိုးေဖ၏ ေရနံ ေခ်ာင္းၿမိဳ႔ ပခ စာတမ္း။
